W 1957 roku w zakładach JaAZ (Jarosławskij Awtomobilnyj Zawod) w Jarosławiu zostaje uruchomiona produkcja terenowego samochodu ciężarowego JaAZ 214 (6x6) oraz drogowego modelu 219 (6x4). W międzyczasie władze centralne postanowiły przenieść produkcję tych ciężkich, trzyosiowych samochodów ciężarowych z Jarosławia do Krzemieńczuku. W 1959 roku fabryka w Jarosławiu kończy produkcję samochodów ciężarowych,a tymczasem
rozpoczyna się ona w nowo utworzonych zakładach KRAZ (Kremenczućkyj Awtomobilnyj Zawod). W 1963 roku wyprodukowanych zostaje tam 25 tysięcy pojazdów. 5 lat później fabryka świętuje wyprodukowanie już 100 tysięcy samochodów ciężarowych. Półmilionowy KRAZ zostaje wyprodukowany 1984 roku. Po rozpadzie Związku Radzieckiego KRAZ kontynuował produkcje samochodów ciężarowych.
Model 257 został wprowadzony do produkcji w 1965 roku jako następca modelu 219. Pojazd ten projektowany był przede wszystkim jako platforma pod specjalistyczne zabudowy (betonomieszarki, dźwigi, odkurzacze lotniskowe, czy cysterny) i charakteryzował się przedłużonym podwoziem. Część z tych pojazdów otrzymała także skrzynie ładunkową. Skrzyniowy KRAZ 257 miał długość 9,66 m i
ładowność 12 ton. KRAZ-a 257 napędzał silnik wysokoprężny JaMZ-238 o pojemności 14,87 L i mocy 240 KM. Samochód mógł rozpędzić się do prędkości maksymalnej 67 km/h. Zużycie paliwa wynosiło 36l/100 km.
W 1977 roku samochód ten zmodernizowano wyposażając go przede wszystkim w wydajniejszy system hamulcowy. Samochód otrzymał wówczas oznaczenie
257B1 i produkowany był do 1995 roku. KRAZ-257 dał się poznać kierowcom jako toporny, ale wytrzymały, niezawodny i prosty w obsłudze pojazd, któremu niestraszne były trudny codziennej eksploatacji.
Prezentowany model odkupiłem od kolegi
Szymona z Muzeum43. Wydany został w rosyjskiej serii
AVTOISTORIYA w 2015 roku.
Miniatura jest bogata w detale i świetnie prezentuje się na półce. Na szczególną pochwałę zasługuje
odwzorowanie przedniego wlotu powietrza, który wygląda bardzo realistycznie. Nieźle wykonana została także kabina oraz skrzynia ładunkowa modelu.
Warto zwrócić również uwagę na odtworzoną fakturę materiału na stopniach wejściowych, błotnikach czy zderzaku. Mimo, że wycieraczki są elementami wykonanymi z plastiku, a nie z blaszki fototrawionej, to wyszły całkiem przyzwoicie. Podobnie inne drobne detale, takie jak lusterka, klamki, czy hak holowniczy. Pozytywne wrażenie robią także koła modeliku z wyraźnie zaznaczonym bieżnikiem opon i detalami felg. Mój egzemplarz zmontowany jest poprawnie i nie dopatrzyłem się żadnych większych błędów i uchybień. Wspomnę tylko o jednej niedoskonałości, którą jest wystający z końcówki elementu wyznaczającego skrajnie pojazdu niewielki nadmiar plastiku. Na szczęście usunięcie tego to kwestia kilku minut. Jeśli chodzi o lakierowanie, to także nie mam większych zastrzeżeń.
Podobnie jak kolega Szymon oceniam ten model bardzo wysoko i polecam go każdemu, kto interesuje się radziecką motoryzacją.Warto także pokazać detale podwozia:
